مهدی صادقی، آموزگار فداکار اهل استان زنجان، در سال ۱۴۰۱ به عنوان مدیر-آموزگار به روستای ایلن اعزام شد؛ روستایی دورافتاده با راه‌هایی ناهموار که تا زنجان حدود یک و نیم ساعت فاصله دارد. روزهای ابتدایی حضورش در این روستا، توجه او به پسربچه‌ای جلب شد که همیشه در حوالی مدرسه پرسه می‌زد اما با دیدن معلم، از آنجا می‌گریخت. پرس‌وجوی صادقی از دانش‌آموزان به یک حقیقت تلخ ختم شد: کودک ناشنوایی به نام ابراهیم که از تحصیل بازمانده بود. با دل‌نگرانی و پیگیری، معلم مسیر پرچالشی را آغاز کرد تا خانواده ابراهیم را به فرستادن فرزندشان به مدرسه متقاعد کند. پدر و مادر، که باور داشتند فرزندشان توانایی یادگیری ندارد، در ابتدا مقاومت نشان دادند؛ اما صادقی دست‌بردار نبود. بارها با آن‌ها تماس گرفت و در نهایت با قول همراهی کامل، خانواده را راضی کرد تا ابراهیم نیز همچون دیگر کودکان پشت نیمکت‌های کلاس بنشیند.
