به گزارش الفبای رشد به نقل از فرهنگ آفرینان، دکتر محمدرضا تقی‌دخت، پژوهشگر حوزه فلسفه در یادداشتی با عنوان «رتبه‌بندی دانشگاه‌ها؛ ارزش نسبی و نه مطلق» که در اختیار ایسنا قرار داد، نوشت:
«مدت‌های نسبتا طولانی است که نتایج رتبه‌بندی دانشگاه‌ها توسط موسسات رتبه‌بندی بین‌المللی، بخش قابل توجهی از ارزیابی‌های آموزش عالی را به خود اختصاص داده است. آیا مهم‌ترین دلیل توجه جهانی به نظام‌های رتبه‌بندی، «ارزیابی بدون زحمت» است که یک موسسه یا نظام رتبه‌بندی انجام می‌دهد و آن را منتشر می‌کند؟! یعنی این رتبه‌بندی‌ها فقط به این دلیل مورد توجه‌اند که نظام‌های آموزش عالی کشورها، بدون اینکه زحمت ارزیابی درونی و واقعی را به خود بدهند و بعد آن را در سطوح بالاتر ملی و بین‌المللی مقایسه کنند(که طبعا ایجاد ساز و کار و سازمان منسجمی را در سطح کشورها و عرصه بین‌المللی طلب می‌کند)، «نتایج آماده»ی این موسسات مشهور را می‌پذیرند، به آن گردن می‌نهند و تقریبا بدون کمترین اعتراضی آن را می‌پذیرند؟! یا واقعیت‌های دیگری هم هست؟! اصلا آیا نتایج این رتبه‌بندی‌ها می‌تواند ملاک باشد؟!
