به گزارش الفبای رشد به نقل از فرهنگ آفرینان،رتبه‌بندی‌های جهانی دانشگاهی به عنوان ابزارهایی برای ارزیابی جایگاه علمی و پژوهشی دانشگاه‌های در سطح بین‌المللی شناخته می‌شوند. سه نظام رتبه‌بندی شانگهای، کیو اس و تایمز با شاخص‌های متنوع کمی و کیفی تلاش می‌کنند تصویری از عملکرد دانشگاه‌ها ارائه دهند. بررسی تغییرات رتبه دانشگاه‌های کشور در این نظام‌های رتبه‌بندی می‌تواند به شناسایی نقاط ضعف و قوت مسیر حرکت دانشگاه‌ها کمک کند.
در این گزارش با بررسی وضعیت دانشگاه‌های ایران در فهرست سه نظام رتبه‌بندی بین‌المللی شانگهای، کیو اس و تایمز در ۵ سال اخیر به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که دانشگاه‌های ایران چه جایگاهی در جهان دارند، کدام دانشگاه‌ها بیشترین افت و صعود را داشته‌اند و آیا افزایش دانشگاه‌های یک کشور در فهرست‌های رتبه‌بندی جهانی می‌تواند نشانه‌ای از کیفیت آموزش عالی باشد؟
رتبه‌بندی شانگهای ۲۰۲۵؛ کاهش حضور دانشگاه‌های ایرانی
یکی از مهم‌ترین نظام‌های رتبه‌بندی جهانی دانشگاهی، رتبه‌بندی شانگهای است. این نظام رتبه‌بندی از ۶ سنجه برای رتبه‌بندی دانشگاه‌های جهان استفاده می‌کند و دانشگاه‌ها را بر اساس تعداد دانش‌آموختگان برنده جوایز نوبل و مدال‌های فیلدز، تعداد اعضای هیئت‌علمی برنده جوایز نوبل و مدال‌های فیلدز، تعداد مقالات منتشرشده در مجلات نیچر و ساینس، تعداد پژوهشگران پر استناد انتخاب‌شده توسط مؤسسه کلاریویت، تعداد مقالات نمایه‌شده در نمایه استنادی علوم و علوم اجتماعی وب آو ساینس و سرانه عملکرد دانشگاهی رتبه‌بندی می‌کند.
