به گزارش الفبای رشد به نقل از فرهنگ آفرینان، هنگامی که فضانوردان از ایستگاه فضایی بین‌المللی بازمی‌گردند، بسیاری متوجه یک عارضه جانبی غیرمنتظره حاصل از ماموریت خود که تغییر بینایی است، می‌شوند. این پدیده که حدود ۷۰ درصد از فضانوردان در ماموریت‌های طولانی‌مدت را تحت تأثیر قرار می‌دهد، دانشمندان ناسا را وادار کرده است تا دلیل تأثیر بی‌وزنی بر بینایی را درک کنند.
به نقل از ساینس‌آلرت، دکتر «سارا جانسون»(Sarah Johnson) اولین بار در طول اقامت شش ماهه خود در ایستگاه فضایی بین‌المللی متوجه این موضوع شد. وی گزارش داد که متنی که قبل از پرتاب کاملاً واضح بود، تار شده است. «جانسون» تنها نیست؛ فضانوردان اغلب از مشکل در خواندن، تاری دید دور و سایر تغییرات بینایی که می‌تواند سال‌ها پس از بازگشت به زمین باقی بماند، شکایت دارند.
این وضعیت اکنون «سندرم عصبی چشم مرتبط با پرواز فضایی»(SANS) نام گرفته و به یکی از فوری‌ترین نگرانی‌های بهداشتی برای ماموریت‌های فضایی طولانی‌مدت تبدیل شده است. برخلاف بیماری حرکت یا ضعف عضلانی که به سرعت در بازگشت به زمین برطرف می‌شوند، تغییرات بینایی می‌تواند دائمی باشد. به نظر می‌رسد مقصر، «ریزگرانش»(microgravity) است. گرانش در زمین، به طور مداوم مایعات را از طریق بدن ما به سمت پایین می‌کشد. در فضا، این مایعات توزیع می‌شوند و باعث پف صورت و افزایش فشار درون جمجمه می‌شوند. این فشار بالا می‌تواند پشت کره چشم را صاف کرده و باعث تورم عصب بینایی شود. این یافته‌ها پیامدهای مهمی برای ماموریت‌های مریخی در آینده دارد که می‌تواند ۲ تا ۳ سال طول بکشد.
